KAYBOLMAMIŞ ADAMKimsesiz bir otobüs durağındayım Durakta bir resim Kayıp bir adam, sanki benim Oysaki en çok da ben kaybolmayı isterim Dedim ki: Ne talihli adam Öyle kaybetmiş ki kendini Bulamayacaklar belki de bir daha asla seni Resmin altında bir yazı: Konuşamıyor, diyor Ne de güzel ediyor Konuşulacak kişi ve konu kalmadığını En nihayet biliyor Derin derin baktım adamın gözlerine Ve yüzündeki izlerine Bu kayboluş, bilinçli bir kayboluş Kaybettiği dilini arıyordur belki Belki de insanların onda fark etmediği Aklı saklıyordur bir ine İmrendim adamın özgürlüğüne Otobüsüm geldi Mutsuz yüzlerde umutsuz bir yola gittim Sesli uyarı sistemi “Haydi, artık in.” dedi. Bana ait olduğunu sandığım Bir yalnızlığa çekildim Oysa yol da şehir de ülke de benim değildi Peki, ben benim miydim? Kaybolmamış adamı gören bir tek ben değil miydim? 19.11.2014-İstanbul Abdulkadir Güngör |