ZİYAN“Tüm sözcüklerim, haksızlığın uğruna verdiğim isyanda ziyan oldu sanırdım.” Azıcık hüzün verdin, gözyaşlarına boğuldum Biraz da mutluluk, kahkahalara doydum Sonra birden gittin sandım Sığındım bir meyhaneye Üzümden rakı verdiler Sen de hüzün kattın geceye Sesler birden sözcüklere, sözcükler de şiire Ben de tüm şiirlerimi doldurdum boşalan kadehlere Hiçbir şey ziyan olmuyormuş bende Bunu öğrendim meyhanede Çığlıklarımı damıtarak saf bir sensizlikte Kadeh kadeh içtim kederleri karanlık bir pencerede Anason kokulu kâğıtlara anlattım seni Oysa vurulmuştum bir gece evveli Kahpece bir dizede ezberimden: “Beni çok sevdiğin için vazgeçtim seni sevmekten!” Hiçbir şey ziyan olmuyormuş gerçekten Oysa, ezberlediğin yalnızlıklar gibi değildim ki ben Ezber bozan bir sevdaydım, anlamadın Ben de kendimi hiç anlatamadım bu yüzden Anlatsam da anlamayacaktın ki Mülteci yüreğine yurttum fakat sen Göçebe sevdalar için beni unuttun Yakasına yapıştım yalnızlığımın Epeyce de sarhoştu zaman Dilenmiştim sevgi zannederek kendimi senden Sende bana aitlikler yoktu Ben fakiriydin Yitiktin bir aşkın bitikliğinde Kimsesizdin bana her geldiğinde Aşktan payına düşenleri Asıl sen zayi etmiştin sarhoşken Her kadehte kelimelerimden taşarken sen Hiç kalmamıştı sende bir damla bile ben Kendimden kaçacağım bir coğrafya da yoktu benim Kimsesiz bir meyhanede seni sayıklıyordu kalemim Yarım kalmış bir aşkın kırıklığı Kıvranırken kalbimin en saklı yerinde Kendinden geçmiş dizelerle baş başayım Şimdi, uzun bir hikâyenin kısa özetiyiz: Sen ve ben... 08.07.2015-05.00-İstanbul |