Beşik belleyip gözlerimin kuyusunu
Eeeeleyip beledim hüzün yaşlarımı...
Kumul-kavruk çöller yürüyor dudaklarıma
Çakıl taşı kırıklığınca kelimeler kırbasında
Dilimde sürüngen ayak izi
Kuyruğunu kafasına dayamış
Ateş çemberinde debelenen akrebin
Ahhh Yar
Gitmeseydin bu vakitlerde keşke
Ki ben zırıl zırıl deliyim bu saatlerde
Ki ben meczub
Ki ben bilmezin biriyim kendini
Ki ben mecnun
Ki ben maznun...

bu tabutun içinde bir ölü yok
ruh çürüğü belirtisiyle kalbime sığınma talep ettiğin günden beri
karanlığın leyl saçlarında hüzzama dönüşen
bir ağrı gibi saplanıyor sol kaburgama aşk,
âmâ gözlü bir dilencinin yırtık urbanında masumiyet belirtileri ,
yüzünü yüzüme giydirmeseydin
kirpiklerine asılıp ölürdüm

bil istedim

o karanlık ve boz-kırlı teninde yama
o hırçın bir suskunlukta su sesi
nasılda bulandırıyor midemi

nicedir yüreğimin mavzerinde bir ağrı
zulamda köhne bir yalnızlık
beynimin lobunda tamtam sesleri


bu tabutun içinde bir ölü yok
bir gece apansız bölünen uykumda
saman sarısı düşlerde gezinirken
elma ısırığına bulaşmış kan iziydim
kokusu ruhuma dolanan bir hüzün
çürümeye yüz tutmuş bir beden

deki
su
ateş ve
toprak

deki
yarsızlığın girdabında baygın ve solgun
hiç bir çiçek kendiliğinden solmuyor artık
hiç bir adreste adı yok bu çaresizliğin
öylesine kırgın ve durgun

yüzünü yüzüme giydirdin

’’Sen’’
Yüreğimin sana yazılan kitap sayfalarını h’iç okumadın...



:(
ah ben can
okusaydı üşütmezdi...
belki de üşütmeye kıyamazdı...

bilmedi
görmedi
anlamadı...
şimdi döküntülü yaraları miras bıraktılar bize...
acıdıkça
içimize kıyamet kokusu siniyor...

tebrıklerim mis yüreğine can