KÜL KALDIAğlasam inlesem silinmez bahtımın karası Oysa kardelen çiçeklerim umutlarım vardı Gülersem yaldızlanırdı gökyüzündeki bulutlar Şimdi ise yeri göğü çınlatan vari hüznüm var Bu kırık kaleme imlası fâkir şiirler düşer herdâim Kördüm, zaman mülteci çileyi hep başıma ördü Dert doldurdu heybeme ahû zâr ile zalim yıllar Avuçlarımda yüreğim hep ıssız kuytulara kaçtım. Çarkıfeleklerin mehtaba kadehleri kırması gibi Kâr altında soldu mor yâlelli çiğdem çiçeklerim, Sahte ve kirloştu yüzler temizlemek nereye kadar Ruhum âsi saçlarımda beyaz ellerimde kül kaldı . |