Yokmuş bütün bir kent
yokmuş bütün dostlar
hasret hiç filizlenmemiş!
öyleyse, bağrımda uzayıp duran
bu çınarsı şey de ne?

salıncak sırasını çoktan unutmuş
çocuk gibi kalbim,
ağlıyor kimi gecelerde
sığınıyor boşluklara ki belki de
tek neferi o yalnızlık…

mevsimler ışık hızıyla mı gelip gidiyor
kaçıyor her bahar
ne de çabuk geçiyor seneler
ben daha boğazımda ki yumruyu
yutkunamamışken

yokmuş bütün bir kent
yokmuş bütün dostlar
sevgim hiç hacim kazanmamış
öyleyse
yüreğimden taşan
bu haykırmalar da ne?

kimler kimler
bir rüzgarın önüne düşüp
neden bu kadar uzaklaştılar
ben miydim kaçan
yoksa
kovaladığım kendi gölgem miydi?

karanlığın içinde ki ışığı bulan
meğer ne de içsel bir güç kazanırmış
öyleyse
bu gönül yıkıntıları, saat başı vuran bu hüzün
yüz çizgilerime sinen bu keder de ne?

yokmuş bütün bir kent
yokmuş bütün dostlar
madem yoksun yoksun sen
yok olsun bütün bir kent,
dostlar silmesin yaşımı
beklemeler yok olsun yok olsun bu yürek
bir hiçmiş bütün rüyalar
anılarımda bari hep öyle güzel bak!

( Dilek KARSLIOĞLU )