muhakemeye bile gücüm kalmamış
heyhat belki bu son radde
o değil de gücüme gitti
bu en son mahkeme...

bir şeyler, belki, biraz var mıydı?
kış günü güneşi görüp zamansız çiçeklenen dallarcasına
ruhumu kanatlandıran bir bakış
bir yanılsama
bir yalan
yoksa bir talan mıydı?

kaç kere attım kendimi kuyulara
suya kanmaya hasret
kanan ben miydim?
suçlamışım, asmışım, biçmişim kendimi
onca zaman
oysa senin miydi bu koca yalan?

kaç kurşun sıkıldı çırpınan kanatlarıma
avcının iştahı öldürene kadar
ya bu dikenli teller
takıldım mı bir kere
nasıl da uçmaya engel

ki uçamayan kuşları gökyüzü bile bağrına basmaz
ki yaralı kalmak inan ölümden beter !

biraz var mıydı, olmalı mıydı
olmadığını anlamaktan yeğdi
varolsaydı ne iyiydi

Yaz günü bir şemsiye, serinlik saçan
Kış günü belki bir soba sımsıcak hikayelere koşturan

s/anmak ve y/anmak
tükenişe kesilen biletin adı
sustu bu mahkemede sanırım içimdeki kadı
göz göze değince acır mıymış insanın içi

sevdiğim gözlerde bir yere odaklanmışım
çamuruna girmiş birden gözlerim
çamurunu neden çok önce sezmemişim

yılların muhakemesi, bu son mahkeme
o değil de gücüme gitti
heyhat!
göz göze değince acır mıymış insanın içi

çamurundan çıkmak için kaçırmışım gözlerimi

( Dilek KARSLIOĞLU )