İyi Gün Dostum
Doldurup içini beyaz kefenin cansız korkularla
Külfetini dostlarım taşır omuzlarda Biz olabilme gayretini göstermeyen kadavralar Şimdi mahcubiyetin esaretin de kıvranır A/damlarım vardı dili güzâr dostane Dostlarım vardı izine rastlanamayan uzaklarda Uzaklar ki yıllanır hasret y/azdırır, şarap t/adında Yıllarsa bedeni dostları adamlığı alır sorgusuz hepten Yaralar var dost sarmadıkça geçmez Ataş var küllenmez naçar yürek y/anmadıkça Yel var poyraz esmedikçe serinletmez yarınları Birde iyi gün dostu var yalnızlığında uzağımca seven Yürek tenceresinde kaynayıp demlensin acılar Gün batmadan yenilere illâki derman olur sarılır Ziyan etmedim yüreğimi kir dolsa da ayazda Terki diyar etmedim dönüp vursa da dost bizi |