Melankoliderbeder bir bulutum yüreğinin rüzgarıyla sürüklenen gidişinin kederinden baruta dönüyor rengim patlıyor sağanak esmer saçlarım perde yüzüme kimse görmüyor ağladığımı kentin bütün ışıkları sönmüş alabildiğine suskun yorgun nereye gitsem sana uzuyor yollarım imlerim yitik silik düşlerim yalnızlığın ıssız melankolisi çoğalıyor sarıyor bütün evreni yoksul kahır dolu akşamlar akrep ve yelkovan kayıp gidiyor avuçlarımdan bu şehir içine sindiriyor yokluğunu ama ben; ama ben her gün öğreniyorum sensiz günlerin zakkum içmek olduğunu... AA |