BAHARIN NEFESİ ENSEMDEsesimi çıkarmaya korkuyorum hayatın altında iki büklümüm tıpkı annemin karnında güven içindeymişim gibi dizlerim çeneme dayalı pusuyorum. gözlerimde akşamdan kalma bir sevdanın baş dönmesi kirpiklerim gözyaşına isyanını sürdürüyor fethedilen ne kadar hücrem varsa bu mikrobu vücuttan atma telaşıyla birebir savaşta ateşim var. hiç bir zaman yanıt alamayacağım sorular biriktiriyorum damağımda biliyorum sorgusuz sualsiz asılacaklar birazdan gecenin dudaklarına. cam kırığı hayallerim kaçtığım yerlerden kesiyor ümitlerimin burnu akıyor geçmişin iğne oyalı mendiliyle siliyorum olmamalı dediğim ne varsa oldu vazgeçmenin karanlık yollarındayım çok mu geç kaldım yaşamaya? yapmam dediğim ne varsa sırtımda kambur her şeyim var diyordum hayata hazır kıta başlarken sen yokken anladım ki hiç bir şeyim yokmuş meğer anlayan yerlerim ağrıyor. hayat bir külfet omuzlarımda indireceğim yeri arıyorum yalın ayak bileklerim karınca ayağı kırıldı kırılacak inceldiği yerden bıkkın gökyüzüme bakmaktan ve her ’of’ dediğimde bir sigara yakmaktan soluğumda dağlar devriliyor. baharın nefesi ensemde cirit atarken oynuyor tansiyonum düşüyor düştüğü yerden kalkamıyor içimin karları eridikçe bir serçe çeneme oturuyor ürkmese çatık kaşlarından ötecek belki havalanıp kaçıyor ardına bile bakmadan. ah yar boş kalan yerde kocaman bir soru işareti var. Ayvazım DENİZ |