ÇOCUKazgın kamçısıyla rüzgar, dövüyorken bütün akasyaları Üstümüzden geçer ninniler gölgesinde altın karanlıkların uyurken bir çocuğun Yorgun nefesi.... Horoz şekerleri, zıp zıp lar dönerken kendi başına Laf kalabalığın da büyür saçmalıklar İgri ağaca bile artık gülemez olmuşken çocuklar... Sesin bir Çağlayan olup doldururken bütün ucurumları Ben kaçacak özgür kentler arıyorum kendime... Susan bir cocuktan daha büyük tehditler varmıdır ona bakıyorum... Bahaneler sıralıyorken kendini Özrü kabahatindende büyük olan... Sebepsiz göçmeler sarıyor memleketin mavisini Ve kısa boylu sevimli çocukların gidişi diziliyor bir bir Gökyüzünün bulutlarını doldururken bütün göz yaşları Oysa sen uyurken bile Ne çiçekler büyürdü kederinin baş ucunda .. Dünya kokundan eksilirken Sen, unutma...! Bitmez umudunun yanına as gülüşlerini... ELIF EDENHAUSER 4/03/2015 |