Sana dair bir şey yazamadım ya nebi
Seni küçük yaşlarda tanımama rağmen
Hakikaten anlamadım
Dilde salât ve selâmdın
Beş vakit kulaklarımda çınlardın
Oysa sen hep bende yaşardın
Ama ben kör ve sağırdım
Kendi adıma çok eziğim ya nebi
Yazık ki seni çok geç tanıdım

Soru sen isen cevabı da sendin hâlbuki
Senin için çarpıyordu bütün dünyanın kalbi
Sebep sendin bu koca evrenin yaratılışına
Sana adanmalıydı oysa kâğıdı ve kalemi

Yüzyıllar geçti sen göç edeli bu dünyadan
Gidişinle dağlar taşlar sarsıldı, ağladı belki de
Kendince bulutlar hüznünü ifade ediyordu
Gözlerde yaş misali çağlayıp durdun bunca sene

Ya nebi ben bu gün gafletin tam ortasındayım
Her yanımda günah her yanımda başka zillet
Diller hep yalan söylüyor gözler farklı gülüyor
Yüzlerin rengi atmış riyası da ayrı bir illet

Gecelerim gündüzümden farksız
Sustu dilim artık sessiz sedasız
Düşüyorum her çırpınışımda
Garip bu halim kararsız

Bir gelsen diyorum düşlerime razıyım
Söyleyeceklerimin onda biri aklımda değil
Ben susarım sen söyle bir sesleniş yeter
Benim gidişim gerçekten hiç iyi değil

“Biliyorum seni yazmalıydım, bağışla
Hakkım değil ama ya nebi beni unutma...”