Sonra Kendime Boşluk
Her gece Güneş’in çocukları gibi damladık tenine
Çok defalar izimiz kaldı geçmişten Sonra sabah oldu yine Çocuklar unuutu kavgayı Güne oyunlar başladı Kocaman kadınlardık Baba adamlar Sisden perdeler düştü gözlerimize Ben uyuttum Onlar sustular Bir masalın hep sonuna bağladık umutları Yeşil kırlar mutluluk Ölüm siyah Sonra parmaklar dokundu ayrılıklara Serden Geçmek yardan ummak filizlendi Bir baktım bin durdum Yarım Yürüdüm kendime Koşar adım gelen tökezledi son Adımda Sonra Boşluk devasa En derin en siyah Sustum yine kendime... |