Daha Sensizliğe alışamadım dede...

Ak sakalını,terekli şapkanı özledim,
O endamını arıyor şimdi gözlerim,
Kolu kesik,kanadı kırık gezerim,
Daha sensizliğe alışamadım dede,

Alır beni götürürdün bakalla,
Kordun cebime üç misket,on para,
Ne hava atardım Arkadaşlara,
Daha yokluğuna alışamadım dede,

Yaşlılık mahşından verirdin payımı,
Sofrada sen doldururdun çayımı,
Örnek gösterirdin amcamı,dayımı,
Daha Sensizliğe alışamadım dede,

Şevkatle öperdim hep anlımdan,
Bir an ayrı koymazdın canından,
Namazda bile ayırmazdın yanından,
Daha yokluğuna alışamadım dede,

Gelince kapımıza o Mahşer treni,
Kalbimi söktü,yok etti beni,
Azrail geldi benden aldı,seni,
Daha Sensizliğe alışamdım dede,

Bedenim büyüdü ruhum sende çocuk,
Dönüşü yok galiba bu son yolculuk,
Kavuşuruz gene gelse sonsuzluk,
Ben sana doyamadım dede,


Mehmet Kılıçel

Mehmet Kılıçel (Mehmet Kılıçel)
Çok güzel bir seslenişti, gerçektende güzeldi beğeniyle okudum dizelerini, dede sevgisiyle büyüyenlerin dedelerini unutmaya imkanları olamaz, o sevgi daima sıcacık durur yürekte, çünkü kan çeker.Güzel şiirini kutluyorum.Puanım tam.Yunusun diyarından selamlar.