KOKUNA HASRET GÖZLERİMOysaki siyahın rengine açarken gözlerini hiçbir bebeğe sorulmamıştı tenha gecelerin en soğuk matemiydi içimde sakladığım ne kadarını yaşadım ki çocukluğumun ne kadar tuta bildin ki elimden ilk adımlarımı atarken her biten gün biraz daha ıssızlaştırıyor masum tebessümlerimi yalın ayak arşınladığım yolu yitik sokakların çıkmazında kaybediyorum umut kırıntılarımı kuşlara yem ederken oysa bir anne kanatlarının altına sığınmaktan başka ne isterdi ki çocuk belki bırakmasaydın ellerimi kokuna hasret gözlerim hoyrat fırtınalarda savrulmayacaktı z’amansız çekip gidişini seyretmeyecekti bilmiyordum sensiz geçen her mevsimin güz dökülen yaprakların omuzlarıma düşen yük olacağını her sonbaharda sararıp solmuş bir yaprakla çocukluğumu devirip kucağıma üşüyeceğimi bilmiyordum sana dair kurduğum tüm sözlerim dengesizleşirdi her baharda dilimin ucuna gelmeden örterken sessiz haykırışlarımı kar taneleri gibi birikirdi çığ altında kalan cümlelerim anne diye seslenişlerim. MELTEM KINIC Şiirime sesiyle hayat veren Remzi Kurnaz kardeşime en kalbi teşekkürlerimle.. |