Kaybetme korkusu çöktü ansızın
Ayrılık şarabı içtim, ağladım
Dudağımda adın, göğsümde sızın
Üç günlük ömrümden geçtim, ağladım



Kahroldum gözümden yaşlar süzüldü
Sanki içerimde mezar kazıldı
Çekilmez yalnızlık, kalbe yazıldı
Kendime bir köşe seçtim, ağladım



Nihayet bulmayan hasret boğarken
Üstüme cüzzamlı güneş doğarken
Yalnızlık canımdan ecel sağarken
Güç bela bahtımdan kaçtım, ağladım



Gözüm düşman oldu, döktüğü yaşa
Boş döndüm, değmedi bunca uğraşa
Dayadım dalımı bir kuru taşa
Öksüz çiçek gibi, açtım ağladım



Şahlandı öfkeyle canımda telaş
Ardarda dizildi birkaç yetim yaş
Durulmak bilmeden sürdü bu savaş
Sabrımı hınç ile biçtim, ağladım



Soğuk duvarlara gölgen vurmadı
Aşkın ızdırabı coştu durmadı
Gizlice can verdim, kimse görmedi
Gönlüne muhtaçtım, açtım ağladım





Gülşah Gayret
Tekirdağ


_