Bitti içimdeki tüm umutlarım
Tükendi benliğim özüm kalmadı
34 yıl sonra terki-diyarım
Topluma çıkacak yüzüm kalmadı

Söylemeyin üzülmesin hasta anama
Belki de dönerim tekrar yuvama
Yardım etmek isteyen oğlum var ama
Ona da söyleyecek sözüm kalmadı

Ne kadar dayanırım bilmem bu derde
Söndü ışıklarım kapandı perde
Sevgisini değerini tüketti bende
İlk göz ağrım olan kızım kalmadı

Felek zehir kattı tatlı aşıma
Göz yaşımla kutladım kendi başıma
Bitlis de girdim yeni yaşıma
Evimde ocağımda izim kalmadı

Kırıldı koca çınarın yaprağı dalı
Kapattılar yuvama giden her yolu
Bir valize sığdırmışlar 34 yılı
Geride bir parça bezim kalmadı

Karda kışta kaldım yolum çok sapa
Çoğaldı yokuşlar yükseldi tepe
Miadım geçmiş gibi atıldım çöpe
Küflendim tadım tuzum kalmadı

Depremler yaşadım yıkıldı dağım
Enkazın altında söndü ocağım
Bir fırtına esti bozuldu bağım
Dağıldı asmalar üzüm kalmadı

Nizamettin ELMA
16.01.2015