Sırrın Tek Tanığı
Yalnızdı
Ve yalnız özünü severdi Paylaşmazdı sırrını kimseyle Her gördüğü aynada kendini öperdi Sonra büyük bir pişmanlık içinde Öptüğü yeri acıtır, kanatırdı!.. Her an değişen bir yüzü Hem gülen, hem ağlayan iki gözü vardı Ne sevmeyi bilirdi, ne incitmeyi Dostu da düşmanı da yalnızlıktı... Sıradan bir gündü Gizlerinden kurtulmak istedi Yalnızlığa sarıldı Aynanın önünde durdu Önce aynanın sırrını dinledi Sonra kendi sırrını anlattı Ve sonunda aynayı kırdı Sırları yerle bir oldu… Ruhu bedeninden ayrıldı Elinde sadece cam kırıkları Ve acısı kaldı Paylaşılan tüm sırlar kan revan içinde şimdi!.. Rukiye Çelik Ankara/14 Ocak 2015 |
Şiirinizi beğendim.
Gönül sesiniz durmasın.
Kutlarım.
Selamlar...