Serin bir dut gölgesinin,altına tabure;
Çekerek izledim cevv’i,başıboş bir süre.
İzlesemde pek uzunca,arama nafile;
Göz geri döner yok kusur,sanatta yok file.

Hayranlıkla bakarken ben,bir ses’ah!’ aniden,
Komşu oğlu Veyselmiş bu,dedi ki;bir diken,
-Battı hem çokta acıyor,söküp atmam lazım,
Bir manzara ki tarifsiz,bahtsız alın yazım.
Çocukta yok ne bir terlik, ne ayakta çorap,
Çıkarttı dikeni attı;o ’ah!’ şimdi serap.
Dedim ki:’Len gel bakiyim,neden terliğin yok?’
-Ah buda sorumu bizde,yoktan bol ne var çok?
Diyerek güldü soruma,uzaklaştı benden.

Bense düşündüm acaba bu şer yokluk neden?
Soru zorca görünüyor lakin cevap kolay,
Bütün çözüm çalışmakta budur asıl olay.
’Ulen oğlum çözdün işi,iyisin bak gene.
Teşhis çoktan konulmuştu;bundan evvel sene,
Sen çözdüm sandın halbu ki iş hiç öyle değil,
Tembelliktir asıl sorun gel de buna eğil.
’Hop dur bakalım birader,bunlar derin işler,
Tembel kalman icap eder batı böyle düşler,
Çalışırsan aş bölünür,paralar bölünür,
Dostluk biter Alman olur,sonra sana dünür.
...

Aman boşver kımıldanma,mıhlan orda öyle,
Adam uzaya çıkıyor sense şarkı söyle,
Oranı aç buranı aç,bu ne büyük ayıp,
Değerler kaybolmuş serde,gençlik nerde kayıp!
...
Neyse bana huzurda yok kalktım gibi derken,
’Ah be’ dedim bu seferde bana battı diken,
İçimden dedim’Ulen’ben,ne olsa müstahak,
Bu kafayla sana daha, çok diken batacak!