Elif'in Günlüğünden
Üsküdar’ı bilir misin bilmem
Salacağın biraz daha üst taraflarında bizim ofis Caddeye değil arkalara bakar Bakınca gördüğün tek şey küçüklü büyüklü eski binalar Ve balkonlarda asılı her renkten çamaşırlar Hüznü çağrıştırırlar aslında bana birazda Daralırım bazı günlerde ansızın Rabbime seslenirim yarattıklarında Sonra iki damla gözyaşı düşer belli belirsiz yanağımdan yakama İçim titrer ne olduğunu anlamam Dilimde onca cümle birikir konuşamam Esir almıştır bir bilinmezlik beni Çırpınırım kurtulamam Ardından Beyaz gövdeli martılar beliriverirler penceremde Yaradanın imzasıyla umuda kanat çırparlar.. elifçede’de. |