/ Önemli değildir aslında kimin baktığının;
Ayna mıdır yüzü anlamlı kılan, yoksa yüz müdür aynayı mecbur kılan?

Hiçbir önem taşımaz aslında hangi şairin, hangi şiirde intihar edeceği;
’İntihar ne kadarını öldürebilir kendimizin’.../


I

Geceydi;
sararan bir eylüldü yüzün, ağlayıcı ve yorgun...
şakaklarında gecikmiş intiharların, saçlarında deli rüzgarların kendini sınadığı...

Ben hayatımı yaşayarak kirlettim / içimde hep bir keder gezdirdim;
acımasız bir cinayetin kanıtın da gizlendim.
kimseler,
görmedi kimseler seni ne çok sevdiğimi...

II

Ey eskimiş bir hasreti söyleyen uzaklık;
pusulara düşer yolum, uçurumlarda sesim yankılanır,
bu yerlerde benim kalbim yağmalanır...
bilmem ki hangi yolculuk beni sana taşır;
kentlerin koynunda orospular, dağların sırtında kahpeler dolaşır.

III

Cümleleri talan edilmiş şiirlerle gelmişim
aldırmaksızın uğultusuna rüzgarın,
yüzünü bıraktığın satır aralarında sırılsıklam ünlemler giyinmişim;

Bilmem ki hangi rafta kalmış benim hikayem !..

IV

Geceydi;
daha tenleri ipotekli fahişeler dağılmaz efkarlarıyla yüzünü besliyordu aynalarda...
sen, o an soykırımısındır şiirlerin..
işgal altındaki bir şehirde bağımsız ellerin
gözlerin ki, omurgası kırık bir şarkının içinde...

Daha tenleri ipotekli fahişeler dağılmaz efkarlarıyla kendini demliyordu o şarkılarda...
sen, o an yaşamın şakağına dayadığım tetik
sen, o an Filistin’de bir ana;
özgürlüğü boğulmuş, iradesi bıçakla kesilmiş,
acısı boğulurcasına...
yalnızlığı, tepeden tırnağa ve çırılçıplak...
çaresizliğin damarlarında türkü söyler katıksız
şiir kadar umutlu ve yiğit
tanımsız bir yalnızlığın kollarında iltihaplı şarkısı...

İşte o an, ellerim ayaz... ellerim kan... ellerim uğruna çok öldüğüm tuzaklarda...
ellerim, öyle zavallı ve büyüdükçe kederi büyüyen yoksul çocuklar gibi...

Sen, o an bir küfür gibi öfkesine tutunmuş
belki de rengine tutunmuş bir menekşe ...
bir notasın şarkısına tutunmuş.

/... Ama bilincin yetmediği acılarda,
hayatla kopmuşsa ipiniz, neresinden tutunmalı?../


V

Bilirsin;
bazen, bazı şiirlere ağlanır
her yara kendi kabuğuna saklanır
her uçurum gider kendine yaslanır;
her aşk ayrılığın çarmıhında paslanır...

Bir ölüm oturur her yaşamın avlusunda
aşk gider, yara kalır...
aşk kalır, yara kimde kalmışsa...

VI

Gözlerinden söz etmiyorsa şarkılar;
gülüşlerin sarkıyorsa hayatın irileşen uçurumlarından
ölüm bir namlu gibi duruyorsa ensende
-ve savruluyorsa düşlerin ortalık yere,
yine de yasını tutmuyorsa şiirler katledilmiş saflığının;
bırak, sözcükler fuhuş’unda en güzel şiirleri ’pezevenk’ler yazsın...

Çok eskidir şiirin insana olan sadakati...
şiirdir derinleştirir hayatın anlamını,
şiirdir çoğaltır yalnızlığı...
ve derindir kalemin değdiği yara...

-Ama kesmek gerek gardaş;
kanı kanadığı, acıyı acıdığı yerden-

VII

Bir geceyi daha piç ettik, bir sabahı karşılarken;
intihar süsü yaşamlarda..

Herkes böyle eksildikçe artanı benim değil
uzayıp giderim - gitmeler...
ben orda bir deniz olsam martılar benim değil
gürül gürül akan bir nehirsem bile aktığım benim değil...



( Birdal Erdoğmuş / 2OO4)