EN GÜZEL BEDDUAMSINgözlerime hapsettim seni çatlatsanda gözbebeklerimi çıkamayacaksın ordan her çatlak gözyaşımla yeniden örecek parmaklıklarını müebbetin ömür boyu sürecek. genel af çıksa da senin affın yok kalbimde. unuttuğun ne varsa yüreğinden düşürdüğün ayağa düşse ve ezilse her bir dizesi kem gözlerde bir tesbih olsun içine çek çekebildiğince. dağların başında esen seher yeli kar toplasın günlerce burnunu dayadığın parmaklıklardan çarpsın içerine çarptıkça kriz sancıların vursun elin bağrında uzan yere geceler yorganın yıldızlar yastığın olsun bensizlik yağsın üzerine üşü üşüyebilidğin kadar. gurur döşeğin batsin sol yanına yattığın yeri taş etsin alev olsun soluğun dudakların kor kavrul ben gibi bir damla suya hasret gitsin kızıllığı. ben ömrümün sahilinde her geçen gemiye el salladıkça kuru bir ağaç gibi kopsun her yerinden kabukların kıskançlık yağsın başından aşşağı ölmeyi dile her gece ’’ben gibi’’ ama öleme ve ömründe bir gün dahi gerçek anlamda gülmesin yüzün sahte gülücükler dağıt duvarlarına insin her sarsıntıda kalbine ’’kimse yok mu’’ diye bağır bir ben duyayım çığlığını ve susayım gidiyorum dediğinde sustuğum gibi. ah o susmalar..... her şiir de gizli gizli ağlamaktalar... umudu yüklediğim heceler yalan serbest kürsüye çıkışım yalan eksik bir yürektir elimde kalan ’’tam’’ olmasın seninde. sürün bir yılanın soğukluğunda yüreğim saklın olsun. Ayvazım DENİZ |