- Sevginin infazı ’hain hükümlerde’
Saflığın imhası pervasız tetiklerde..! -

I

Yalnız ve yavaş geçiyorum;
süratlı kalabalığın girdabından...
yenilmenin dilini bilmiyorum,
hayatın umutsuz kıvrımlarında
kilitleyip sesimi susuyorum
sabahın aşınmış ve savruk yüzünde...
bir leke gibi kalıyorum hayatın kirli teninde.

II

Ben böyle her akşam soluğumu yitiririm
sesim tutunmaz demir parmaklıklara
başımı vurup duvarlara, kendimi öldüresim var!..

Ben kurşuna dizilmiş her akşam seni düşünürüm
akşamlara sığmayan, tel örgüde kalmış yüzünü...

/ Ben uzun mesafelerin yürüyüşçüsü
ama az kalır...
az kalır adımlarım uzun boylu hasretine.../

III

Simsiyah bir yalnızlığı olmalı insanın
biçim değiştiren tenha bir aşktan,
ya da yaprak döken bir ömürden sonra...

IV

Ben her akşam;
şiirlerimi veririm üstünü örtsünler diye
kimsesiz çocuklara...
sözcükler secde eder şiirlere
yanlışlar, doğrulara...
ben her akşam belaya bulaşırım
hapsolur gülüşlerim illegal sevdalara...

V

Hayatta açılan uçurumlarda
kimse kalmaz tutunacak
şair ölür - şiir kalır
kalmaz başka unutulacak
yalnızca, anamın ağzında ağıtlar mı kalacak?..

VI

/...İşgal edilmiş bir ülkeyim
gasp edilir düşüncem uzun kuşatmalarda...
ölüme akar ömrüm, içimde kıyılar boğulur
dağlarda Musa kadar ıssız
çarmıhlarda İsa kadar yalnızım!
gerçek kadar yalan, / yalan kadar sahiciyim
ve duvara hızla savrulmuş bir bardak kadar paramparça.../

VII

Kendine veda etmenin uzaklığında
her aşk gömülür apansız bir ayrılığa...
unutulmuşluğun tanımsız ağırlığında
hasreti yollara, umudu yıllara kurban yar...
ey yar!
uzatıp şakaklarımı hoyrat tabancalara
kendimi öldüresim var!..


Birdal Erdoğmuş -