Dediler..
sonra dediler ki , ’olmadın, olamadığın için alnındaki o kambur.’
kendimden çıkmam için uzatılan akasya dalı kendimde kalmam için omuzlarıma bırakılan çocuk ölüleri kadar gerçek değilmiş.utan anne.sonra beni .. benim kalbimi siyah, huzursuz bir kelebek emiyor benim sesim içimdeki saatler içinde durdu benim zamanım bitti, geçen, geçemeyen her şey benim.. gidemeyen ayaklarım defterlerde eriyor diye yerli yerinde.her şey inadına hiçlik kadar gerçek. sonra dediler ki : sen bizi hiç sevmedin sevsen, ölürdün... |
ama sevgisiz kalmasın
ya da sevgi hep yaşasın...