Bugün her yer sessiz her yer durgun
Sanki içimden bir şey koptu deniz de vurgun
Moralim bozuk rengimse acayip solgun
Boğazımda sözler düğümlendi dilimde heceler

Etrafa bakıyorum benden başka kimse yok
Bomboş yerler, caddeler, boş adam çok
Bu hava tehlikelidir alışmadığın yalnızlığa bundan kork
Kimler geldi kimler gitti hep yalnız geceler

Yine her gün ki gibi günaydın dedim baktım
Kimse yok canım sıkıldı ayağa kalktım
Gelirsin diye hep kapılara baktım
Sen yoktun, yoktun yine dudaklarımda heceler

Tam alışmıştım hayatın mutluluğuna ki gittin
Sen olmayınca dünyam yıkıldı ben bittim
Yandı içim tutuştum bir anda korlaşıp tüttüm
Gözlerim buğulandı anlatamam yok heceler

Bırak herkes beni aptal deli sansın
Bu sevda ölünceye kadar aramızda kalsın
Senin aşkın zar eylesin bedenimi sarsın
Son nefesimde seni sayıklasın hep heceler

Kul Özcan’ım ne desem sözler içimde bitmez
Seni anlatmaya metiyeler kifayet etmez
Anladım ki bu aşk ölene kadar benden gitmez
Belki kübra-ı Alemde kavuşur bilirsin ki niceler

Abdulhamitözcan