Yunus Emre der ki;
"Aşka vardıktan sonra kanadı kim arar!"

Of ki Of,
bir kaç insanın işine yaramak için,
az kazanıp,
daha çok çalışmak,
daha çok üretmek zorunda olduğumuz hayat...

Milyonlarca çok,
evin olduğu ülkemde,
"Acaba benim de bir evim olur mu?"
hayalleriyle yetmiş sene geçiren,
"Şükürcü gençlere" takıldım dün...

Aman!
kurban olduğum Allahım,
bu nasıl bir yaşam,
geçtim cehennemden,
bekleyemem,
kendime söz verdim gülüm,
kanatlarım çıksın,
çok sevdiğim güneşe gideceğim,
yakacağım kendimi...

Kanatların yoktur artık,
başlarsın toprağın kokusunu özlemeye,
istersin,
bu kez dönmek için yanıp tutuşursun,
insan bu,
hep özler ve istemez mi?..

Yetmişinde,
aşk’ı özlemek ev hayali kurmak olmuş!

Bazen,
sevmeyi özler insan,
hani sevmek uzak durmasın,
geç kalmadan gelsin desin,
geldiyse sana sevmek,
ne kanat bırakır ne bir avuç toprak,
ne de sen gülüm...

Yanarsın sevgiliye çıra gibi,
küllerin zemheride uçuşur havaya,
bir tek adı aşk kalır!
Atilla Yüceak Aralık 2014
Araştırmacı Yazar -Şair