Gök yüzü mavi,
ama annem masmavi!
Çocukluğum da,
annemin ayağı kırılmıştı,
kimi hatalı uğraşlardan sonra,
hastaneye yatırdılar,
korkmuştum...
Küçüktüm,
içimde sorular birikiyordu,
hani,
ameliyatı geçtim
en berbat soru,
"Ya annem ölürse?.." idi.
İlk gece,
uyku tutmamıştı,
hem,
yalvarmayla karışık,
hem de,
Allah’ına kadar saydırmıştım Tanrıya...
Aşk bu!
Sonrasında,
sevmenin kotalı bir şey olduğuna inandım,
ilk işim,
okuldaki sevdiğim kızdan,
vazgeçmek oldu "alçakça..."
Ben,
"Herşeyden çok annemi sevmeliydim,"
eğer başkasını seversem bu,
anneme olan sevgimden eksilir,
diye düşündüm,
çocuk aklı işte...
İtiraf ediyorum,
o gece,
sabaha kadar,
sadece annemi sevdim,
bildiğim,
bir buçuk duanın hepsini okudum,
(Başka da bilmem)
ettiğim sitemin,
küfürlerin sözlüklerde yeri yok...
He kurban,
belki de,
ben o gece adam oldum.
o gece,
bir kadını,
adam gibi sevmeyi öğrendim.
Şimdi,
kim bilir sırf annemi o gece,
öyle,
ölesiye sevdim diye,
ben böyle bir adamım...
He gülüm,
belki de,
o yüzden kimse benim gibi sevmiyor!
Atilla Yüceak Aralık 2014
Araştırmacı Yazar -Şair