İnsan yüreği kırılgandır,
ben gibi,
dayanamaz çabuk kırılır,
tuzbuz oluşcasına yer darbeyi,
bir anda çökertilir,
karanlığın ortasında işi bitirilen yosma gibi bırakılır,
kaldırıp başını yıldızlara bakar "Yoruldum ulan" der kalır orada...

Yorulurmuştur!..

Evet,
yük altında yorulmak,
ezilerek yıpranmak başka,
çatlamak,
kırılıp paramparça olmak,
umutları tüketmek bambaşka...

Hele ki kadın,
kırılganlığın zirvesini yaşar,
kimi zaman ses bile vermez,
içine atar,
ölümcül bir suskudur bu,
kendi kendini yer bitir...

Bazen de,
darmadağınık,
kırık dökük sözcüklerdir söylediği,
"İnce" hastalığa yakalanmış gibi,
kuru öksürükle karışık,
anlamsız ağlamaya bulaşarak konuşur...

Kadın,
kendi kendini dinlememek için,
derininde derinlerine atmamak,
yürekte tutmamak,
kendi içinde katlanmak için konuşur.

Yaşamın tüm güzelliğine,
aşkın doyumsuzluğuna,
sevgiye küsür kadın çoğu kez.

Oysa gülüm,
suç,
sevgide değildir,
basiretsizce debelenen,
debelendikçe dibe doğru yol alan erkeklerdedir...

Sarıp,
sarmalamadığı için üşüten,
yıpratan,
eskiten insanlardadır suç!
Atilla Yüceak Mart 2015
Araştırmacı Yazar -Şair