//“Beni seviyorsan”
Ne çok anlam katar, neler anlatmaz ki o iki kelimelik kocaman cümle//

Öyle ya! Seni ölümsüz sevdim,
Sensizlik ölümmüş anladım yokluğun sığmıyor gecelere
Gözlerimi kan bürümüş hiçbir şeyi görmüyor
Yüreğimde her şey sen oluyorsun
Aldığım nefes sen, teneffüs ettiğim hava
Hatta umutla baktığım gökyüzü
Her şeyde sen varsın
Sensiz yaşa/ya/mıyorum…

Tüm anılarımda da sen varsın
Karanlığın koynunda boynumu bükmek
Sen diye hayallerime sarılmak
Omzun diye başımı yastığa koyup sabahlara kadar ağlamak
Çok zoruma gidiyor
Sensiz yaşa/ya/mıyorum…

Ağlamaktan gözlerim kan çanağına döndü
Kirpiklerim ıslak
Yanaklarımda gözyaşı
Dudaklarımda sessiz çığlık
Yüreğimde avaz avaz yakarışlar!
Hadi gel ceylan gözlüm bekletme!
Kapım her zaman açık çalmadan gir içeri
Gel ne olur bu sonsuz hasret bitsin,
Dağılsın başımda dolanan kara bulutlar
Sensiz yaşa/ya/mıyorum…

Yüreğim seninle coşkun ırmaklar gibiydi
Yoksun ya yanımda damarları kurudu
Gel ne olur yeniden coştur.
İçim kararmıştı güneşim ol
Umutlarım yüzünü yeniden sana dönsün
Sensiz yaşa/ya/mıyorum…

Dayanacak gücüm kalmadı
Darmadağın oldum
Girdaplar içerisinde yüreğim
Boğacak tüm hücrelerimi
Sensiz geçen nefessiz her an’ımda
Küllerinden yeniden doğup için için yanıyorum
Sensiz yaşa/ya/mıyorum…

Sensizlik kor ateş gibi yakar yüreğimi
Düşünmekten bitabım
Kafam dolu
Yaşlı yüreğim yorgun
Ruhumu sorma! Seninle birlikte o da gitti benden
Cansız bedenim bitkin
Ten rengim hazan yaprakları gibi solgun
Ateşli öpüşün kavururken
Şimdi sensizliğin yakıcı ateşi yakıyor dudaklarımı
Sensiz yaşa/ya/mıyorum…

Kendimi iyi görmüyorum
Her sabah şafakla birlikte yeniden ölüp ölüp diriliyorum
Her gün bir ceset bırakıyorum kendimden
Ela gözlüm seni ölümsüz sevdim
Sensizlik en beter ölüm
Yaşamak haram bana
Sensiz yaşa/ya/mıyorum…

// Tozlu raflarda okunmayı bekleyen roman gibiyim! Umutla bakardım gözlerine.
Duyurmak isteyip de duyuramadığın iki kelimelik sözlerin mahşere mi kaldı?
Geç kalma hadi uzat ellerini sensiz yaşa/ya/mıyorum…//

Mustafa KARAAHMETOĞLU
13.12.2014