Yaşayan bir ölüyüm ben.
Bazen sabahın seherinde can bulur ruhum.
Güneşin ilk ışıkları ile uyanırken,
Mahmurlu gözlerime dolar bütün umudum.
Usulca kaldırırım başımı taş yastığımdan.
Bayat bir dilim ekmek ve üç beş zeytin tabakta kalan.
Ütünün icadından habersiz cepleri delik bir takım elbise.
Adına kahvaltı dediğim açlığımın ardından.
Salarım kendimi güne,
Nereye olduğunu bilmeden attığım her adımda.
Aklımda sen olduğun,
Ama yanımda olmadığın için tekrar tekrar ölürüm.
Yürürüm...
Nasıl geldiğimi bilmeden
Denize ayan bir bankta bulurum derbeder bedenimi.
Erimiş,bitmiş.
Sanki sensizlikten çürümüşüm de,
Kader beni martılara yem etmiş.
Sonra denizde can bulurum.
Yüreğimin her atışı dersin ki azgın bir dalga.
Arka arkaya,
Defalarca atarım kendimi hayatın kıyılarına.
Yine biçare,
Dönerim geldiğim gibi yaşamın eşiğinden.
Bir daha ölürüm, yine yeniden.
Bazen de günbatımında can bulurum.
Batan güneşe inat tutunurum hayallerimdeki ellerinden.
Sen olmasan da,
Asla vazgeçmem senden.
Ve gece çöker bütün karanlığı ile üzerime.
Ölürüm işte.
Sen bilmezsin.
Ben günün her anında ölürüm.
Kader sensiz ve savunmasız yakaladı beni yüreğimden.
Vazgeçmese de bahtım beni süründürmekten
Ben de pes etmeyeceğim yaşıyorken ölmekten...
__________________________Murat Bulut