GÖLGE
Kendi gölgeme ...
Karanlık bir gölgesin, ardım sıra peşimde Bıraksana gezeyim, süzülerek toprağı Tarifi yok halimin, herkes kendi işinde Savururdum dal olsam, bana bağlı yaprağı Beden dar gelir bana, el ayak neme gerek Çağırdığın boşluğa, düştüm kabuk kırarak Her duvar zehirleyen, azılı bir engerek Dayadım da başımı, ağladım haykırarak Düştüğüm yerde bekle, sabahı ayan beyan Karanlıkla besle sen, bir solukta doyarım Yaşamak değil kaygım, benim cana susayan Çok geçmez üzerimden, nefesi de soyarım Biraz ışık, birazcık, hürriyettir yaşatan Yeter var olmak için, böyle kendi başına Yalnızlık kudretini sarıp seni kuşatan Ağlar isen yanarım , ardımdan koşuşuna Her ne için yaş döksen, beni de ıslatacak Kurumaya yüz tutan, sabrımı alacaksın Kimin var ardın sıra, çeteleni tutacak Böyle devam edersen, benden de olacaksın Gülşah Gayret Tekirdağ |