YEMİNKarlar yağmıştı saçlarına ertelemişti kendini hiç başlamayacak olan yaza. Kayboldu ürküp titredi Serap misaliydi şimdi rüyalarının şehri. Çağrışım albümünde aynı fotoğrafta takılı kaldı ümitleri... Zerrelerinde bir başka tüttü gurbet bekleyişlerinde tükendi damağındaki acı. Hayat duygularını barikata dönüştürdü belleği. Sükut ;Gözyaşlarını çaldı dışarıda tek bir iz bırakmadan... Sönmüştü gözlerinin nevası Daracık koridorlarına çakılmıştı çiviler. Kapatmıştı iki yakasını özlemlere. Gülümsedi nedense umarsızca uzaktan gelen bir terennüme... Ekvatordan gelen güneşim dedi adam beklerim sızın dinene kadar. Kutuplardaydı kadının yüreği tozunu almak o kadar kolay değildi. Ya da beklemediği silahtı boyun bükmek istemediği Muhalif bir rüzgara... C/ana dokundu müstesna bir zaman yükseldi karlar küçük avuçlarında Mandalsız asıldı sorular beynin uçurumlarına Yanıtlar aradı vav lekeli çalkantılar arasında... Doğurgan bir çığlıktı durmadan aksıran Bir düşün yalvar yakar sürüklediği... Ç/alıntı bir masaldı kısırlaşan zaman. Sallanırken ağladı Ren geyikleri... Ta ki;Dikenli dallar arasından Sana yöneldim, sana güvendim yemin ederim der gibi... Pembe bir karanfil uzatana kadar sevdiği... Ferda Özsoy vav:Yemin |