SON/BAHARVazgeçtim yeşilin her tonundan güz yapraklarına büründüm dalımdan düştüm sürüklendim sürüklendiğim yerde ellerim şakağımda gözlerimde sus payı bir damla. pişmanlığın zehri damağımda pas tuttu yutmadan kurtulma azmi eklemlerimi ağrıtıyor ah diyemem desem yutacağım. varlığım gölgelerle yarış ediyor ha varım ha yokum gün içerisinde güneş bile kaçıyor beni görünce bu yalnızlık şehri benim adımlarımla yaşıyor her yanı ’yaklaşmayın’ levhaları ’güle güle’ dediğim şehrimin çıkış yerinde tabelaya yaslanmışım gözlerim vuslatın olmayan renginde düşüncelerimin buz tadı sarkıyor karşı evin saçağından gecenin koynuna yaslanma isteğim çığlık çığlık içerimde. hangi ’yüzgörümsüz’ yıldız açar yüzünü bana kınalı parmaklarım beyaz bulutları kana buladığından beri hangi yağmur affeder beni kurak mevsimlerime yağarak kırmızı etekli bir kızın tokasında güler papatyalar bende hala son/bahar. Ayvazım DENİZ |