KARA YAZGI
ay penceresinde
umudun çocuklarının gidişe el salayışı durmakta yarına ise gün ağırır hemde en ışıklısına gidenin gitmesine daha erken kaç gömlek yırtılır alın terinin yamacında bilinmez ama kapkara bir leke civilenmiş yedi nesil acısı ile isimi var kendisi yok emekçinin derken demezleri mi? bu kimsesizliğin çığlığı hadi duyun vede verin bir avuç soluk zorken bekleyiş yeniler kendini günlerin vebali gözbebeklerinde karaya ayak basmaya o kara karasında saklı ve görülmez harken beli soğuk bedenleri loş bir ışığın nankörlüğünde ya! bekleyen o ne olacak işte fukaralığın sonu kendi ellerinin ayaklarına öfkesi bu kadarken... YUSUF KORKMAZ(KIZILKALE) TEKİRDAĞ |