Kalbi siper edinmiş hüzün,
Nereye çarpsa yüzümüz, yine hüzün!
Umutsuzluk kör kurşun!
Çerçeveli resimlerde kayboluyor zaman;
Ve ölüm ne kadar yakın, bize ait olan ne kadar uzak.
Bütün umutlar benimle beraber parça parça oldu,
Çıktım bir anda ölüm yolculuğuna, gördüm boşluğu,
Her gün gibiydi ölüm de, bütün yalancı yüzlere;
Bir tokat gibiydi bütün gerçekliğiyle!
Dimdik karşımda duruyordu ölüm,
Ve hayat, üzerinde işlenen tüm kötülüklerden iki büklüm.
Uyan diyordu bana bir ses;
Bir hayale benziyordu o an herkes!
Üzerimde bembeyaz umudum örtülmüştü,
İşte o an yalnız olduğum son gündü!
Birkaç nefes daha dedim içimden,
Açarken ruhumun ufkunda güller alevden,
Yine tutacağın eli bekliyorsun kendinden!
Yürüdüm kendime!
Geçtim herkesin geçeceği yollardan;
Sanmıştım varacağım en göğe,
Gittikçe anladım, vardıkça en dibe!
Anladım neymiş yaşam, ölüm kime?