GÖNÜL
Sen, ellerde aç bahar olup
ben kokunu ezberlerim düşlerime giydirerek değmediğim gölgeni yâr usulca hatırlat kendini, olur da unutursam seni, küçük bir okyanus ol , beni balık edip kucaklayacak kadar ... ... Ezbere bir hayatı didik didik ederek Son nefes vuslatını arar çile çekerek Bir sese bin bir sitem, bin bir acı ekerek Ayrılığa canını karar durur bu gönül Kararan bahtı bile gülümser arkasından Sıyrılmış tümden adı, dertlerin deryasından Her acıyı yaşamış, her kahrı en hasından Kendi etini kendi, yorar durur bu gönül İlmek ilmek dokunmuş kulağına yazgısı Affa sığmaz, içinde soluklanmaz çizgisi Yıkılan her hayali soğuk ölüm ezgisi Mevsimsiz yaprak gibi, kurur durur bu gönül Her gün aynı notadan, her an aynı nakarat Bir nebze dermanı yok, bir gün görmemiş rahat Her düşü kabus olmuş, her duygusu cerahat Suçunu, günahını sorar durur bu gönül Derinlerde boğulur ne ummuşsa dünyada Katmer katmer sarınır, buz tutturan hülyada İçinde onmaz yara, mahpus düşmüş deryada Rahe ile zırhını, yarar durur bu gönül Gülşah Gayret Tekirdağ / |
şiirin muhatabı inşallah duygularına layıktır
tebriklerimle