Selinti
Ağlıyor mor menekşenin gözyaşıyla
Gül yaprakları arasında kuruttuğum karanfil Sevdasından mı? Hayır Ağır mıydı sevgi bu kadar Yorulurmuş insan hem de çok Güçsüzken sevgiliye Onsuzlukmuş ağır olan Uzaklaşır özledikçe Kaybolur sevdikçe Boğulur yumruğunda Avuç içindeyken mutluluk Ya biri korkaktır sevgiye Ya diğeri hasrettir sevilmeye. Bir kum saati gibiyim şimdi Tane tane akıyor varlığım yokluğuna Beslenmiyor arklar kanallar Çekildikçe dereler Burçlarına dağların Kurur kalbe giden damarlar Toplanır deltasında selintiden kalanlar Songül Bulut |
""