Ne tuhaf bu sonbahar ...
Bir şeyler bitiyor sanki
kırılgan ve dökülen sarı bir hüzün gibi bulutlardan gidip gelmeler nefes alıp vermeler kendini arayan yalnızlık zor işler her çeşit hüznü sabrında taşıyan kelimeler kırılmış ama dökülmemiş bir sürü söz nasıl da turuncu bir suskunluk bu nasılda üşür insan rüyaların kuytularında nasılda ağlar gülerken ellerinde bir umut çok yazmak istediğimden değil aslında içime dert olan sarı bir sonbahar içimde bir umut bir yarın bir hüzün ... |