Ben örstüm sen çekiç eksiğimiz körüktü sadece
Bir ihtimal daha vardı
Sessizce kaybolmak mateminde gecenin Beceremedim Umudun beli kırılmış Hüzün konaklamış yüreğime , kal gelmiş onada Demleniyoruz bütün şiirlerin sağanağında Ölmek gibi bir şey değildi aslında Yaşamakta değildi , sadece nefes almak Ötesi Yorgun bir beden Solgun bir sima Kırık dökük bir kalp Yada yaşarken ölüp ölüp dirilip, bir umuda tutunmak belkide Zaman tükettikçe beni Baktığım her ayna seni hatırlatıyor bana geçmişten izlere baktırıyor her defasında Bir susun koynunda çoğalırken yanlızlığım Biraz ben olmalısın aslında Küçüldükçe küçülüp Bir iğne deliğinden geçek kadar Çukurlar kazmalısın boylu boyunca Ve Tek damla gözyaşımda boğulacak kadar Kayıp zamanları ağırlamalısın Hüzün örgüsü saçlarında Ve rahmine düşen ilk çocuğun adını hüzün koymalısın hatırıma Bu gece yine susa hüküm giymiş sokaklar Üç hane viran Üç kapı açık Üç pencere perdesiz Lodos önüne katmış onca şeyi Kuytular tünek Edebini soyunuyor kaldırım taşları Bir yosmanın tik taklarına Ritim tutuyor üç kapı O an yıkılıyor üç viran yapı Üstüne örtülüyor tülden ,üç boğum perde Silik bir fırça izinde resmedilirken tablo Her şey ait olduğu yerde hayat bulur demişti aslında şair Ait değildik Ama aşıktık Aşk sıcak tavında dövülen bir demirin şekil almasıydı Biz beceremedik belkide Ben örstüm sen çekiç soluduğun havayı teneffüs edememişsin yeterince eksiğimiz körüktü sadece Can Cezayir AYDEMİR |