Mutlu olmak, ne kadar zor.
Gülebilmek.
Hiiiç içinden gelmezken,
Hele sana!
Anlatmak derdimi.
Paylaşmak acıları,
Anlar mısın bilmem.
Anlamak ister misin?
Ne soğuk sun anne:
Benim gibi,
Hayat gibi.
Sen hiç konuşmadın benimle,
Hiç sevgini öperek göstermedin,
Ben kimseye, canım bile diyemedim,
Sırf bu yüzden:
Hayatım, demedim hiç kocama,
Sarılmayı ayıp saydım,
Öyle gördüm senden.
İyimi ettin anne?
Biliyorum:
Başkaları gibi, sende,
Hani hiç demedin,
Şikayet etmedin,
Ne emek verdim, size diye.
Hem çok iyisin,
Hem de, buuz gibi anne.
Hiç sormadan, araştırmadan,
Ne kolay verdin kızını ellere.
Bak gör, ne mutsuzum,
Bir kere sorsan anne.
Sevdim diye mi evlendim sence?
Sırf, beni çok sevdi diye.
Hani senin göstermediğini,
Esirgediğini,
Yani, özlem duyduğum şeyi,
En iyi,
En çok,
O verir diye.
Yanıldım,
Hata ettim,
Yanlışşş yaptım, anne.
Yüzüme bakmayan,
Elimi tutmayan,
O istiyor diye, uzattığım saçlarımı,
Hiç okşamayan.
Beni, senin gibi,
Önemsemeden seven bir koca.
İnan seni hiç aratmıyor,
Kader mii bu ceza mı?
Yok sa bana müstehak mı?
Beni öyle kolay incitiyor ki,
Aynı senin gibi.
Acı çekmek çok zor.
Her gün hasta olmak da, cabası.
Kahrolası karnım, hep ağrıyor anne.
Her gece ızdırap içindeyim,
İnlemekten yoruldum,
Geceler, neden bu kadar uzun?
Migrenim tuttu yine,
Yaşlandım mı ne,
Hasta, mutsuz ve yalnızım,
Konuşabileceğim bir annem,
Beni anlayan bir kocam,
Yok anne.
Annesinin sevmediği yavruyu,
Eloğlu takar mı sence?

Zülfiye ERDOĞAN