KALBİMİN KANATLANMASI
Bir bakış yetiyor kalbin kanatlanmasına
Maddeden soyutlanıyor insan, Zamandan ve mekandan. Alıp götürüyor hayali, uzak diyarlara Bir dağın ardından yükselen güneş gibi İlkin ısıtıyor içini, titretiyor kalbini Sonra ılıyor hava Soğumaya başlıyor yavaş yavaş Esiyor,tenime değiyor sevdanın rüzgarı Toprağa dökülüyor yaşlar damla damla Bir perde aralanıyor geçmişten Sızdırıyor anıları kalbime, kalbimden de öteye Yaşanmışlıklar teker teker dökülüyor önüme Uzun bir yolculuğa çıkartıyor beni Alıp götürüyor kendi çizgisinde Boşlukta sallanıyor yüreğim oradan oraya Sonra kalbimi kanatlandıran bakışın geliyor aklıma Düşündükçe hayat buluyorum Gizliden gizliye kanayan kalbimde Yine sesini duyuyorum... S.B. |