ben=sen
dudaklarımda senin bıraktığın iz
sağanak gibi sevişeceğimiz günleri iple çekeriz sevgilisinin kokusu üzerinden gitmesin diye yıkanmayan aşıkların kirlerinden oluşur cennet yahut da biz onu öyle kabul ederiz bir ırmağın akışı gibi başlar sevişmemiz siyah beyaz taşların üzerinden geçen suyun berraklığı gibi o ırmağın kenarında bırakmışızdır benliğimizi seninle beni toplasan bir eder bölsen bölünmez -atomun bölünemediği çağlarda yazdım farzet bu şiiri- seni ne kadar sevdiğimi kelimelere döksem -ki beceremem- kelimelerin ucu bucağı görünmez dokunuşunla başlar da bu sevişme dokunuşunla bitmez senden sonra da devam eder öpüşlerin soluğun her daim soluğumda elim –ömrümü feda edebileceğim - avuçlarında ben sen olmuşumdur artık tabii sen de ben kim kimi öper kim kime dokunur bilinmez bu sevişmeler başladığı yerde bitmez öpüşünle üfledin aşkın ilahı soluğunu içime dokunuşunla beni ölümsüz kıldın gözlerinle kutsadın benliğimi -benliğim dediysem senliğimdir artık- kokunla bulunduğun her yeri bana cennet yaptın ve anladım ki bu şiiri ben değil aslında –bendeki- sen yazdın 05 şubat 2008 |
yıkanmayan aşıkların kirlerinden oluşur cennet"
abi mükemmelsin tşk ederim