Ağlamak’mı çare.
Ağlamak’mı çare.
titriyor bedenim; düştüm düşeceğim kimbilir. bilmemki Düşermi yorgun taşlara gönül kırgınlığım, aslında alıştım ben; ne ağlamayı bilirim, nede gülmeyi, bazen yağmurun yağmasını beklerim, yağdıkçada buharlı camlara bir çokseyler yazarım. yazarımda. bir o kadarda korkuyorum. Neden boynun bükük derler bana; hani dile gelseniz keşke diyorum Aslında biliyorum; demsiz çay gibi tatsız ve yürek yakar, insanın kendine yanlızlığı. Günün yorgunluğu muydu yoksa, bilemiyorum. Her zamanki yanlızlık değildi bu. Her gece bilmediğim bir çokseyi yazarım dizelerime, belkide avuçlarıma aldığım güldü, son veda yanlızlığıma. kimbilir. bilemiyorumki hüzünle mutluluk, ikiz mi acaba? varmı aranızda bilen? inanın sevdaya yok değilim; sen diye bildiğim teksey? parmaklarımın arasından düşürmediğim sigaramdan çekerken içime seni. Sustukça ağırlaşan yüreğim, benim. Sığar mı’ki bu işsiz yer yüzüne, Haram sokaklar korkutuyor artık beni, aslında Rafa kaldırmıştım kızgınlıklarımı, bilinmese’de artık sığdıramıyorum hiç birşeyi yüreğime biliyormusun,sustum sadece, Umut ediyor yüreğim sabaha uyandığım zaman unutma Bendeki de can. bendeki’de. Varlığın olmazsa,kime giderim’ki ? Kırpığımden tuzlu damlalar tenime düşüyor. Anılar gözlerimden süzülerek, Bir sigara daha yakıyorum. Saatin kaç olmasının ne önemi var ki şimdi, geceleri vuruldum gündüzleri taşlandım. susma istersen al kalemi sen de yaz birşeyler. utanma!! Sensiz kalma korkularımın ihtimalleri olmayacak çünkü! Doyumu olmiyacak biliyorum, Yinede seyrediyorum. uzaktan. ve dudaklarımın okşadığı izmariti ısırıyordum, göz yaşlarım damlarken tenime. ve şimdi Vuslat-ı bir kalemle yazıyorum. Bu yüzden basım dimdik geziyorum. ya işte. dilimden birkaç söz; bir kaç kelime, ve Elimde birkaç fotoğrafın. En az varlığım kadar,varlığına inandım, İçimde acını kemiriyorum şimdi.. Son gününü bekler’ uçurum kenarındaki hayallerim, hastalık bırakmazki yakamı. ileşmezki kırgınlıklarım, şimdi. varsın olsun be, Tevekkül en güzel ilaçtır derde bilirim. Ağlamakmı çare sanki, şükretmek var iken rabbe. Ayaz yazıcıoğlu |
Son gününü bekler’ uçurum kenarındaki hayallerim,
hastalık bırakmazki yakamı. ileşmezki kırgınlıklarım, şimdi.
varsın olsun be, Tevekkül en güzel ilaçtır derde bilirim.
Ağlamakmı çare sanki, şükretmek var iken rabbe.
:(
derdini bilen devasını beklesin!!
vakitsiz açılan yaralar,elbet sarılır günü geldiğinde
lakin,
yarayı taze tutmak değil midir mühim olan?
vuslatı düşleyen gönlünüze selamet diliyorum
saygımla tebrıkler kaleme