I)

Eşeysiz üreyebilme yetisine sahip olabilseydi şayet insan
O zaman anlam katıyor olurdu ancak
Ölümü ile Kainata

Yeniden yaratabilme gücü cismini…

Katışıksız kendinleşme ruhunda…

Tükenmişliğe estetik mavi ışık operasyonu…

Özgünlüğe diriliş… Taze ve dinamik üstelik!

II)

Aristokrat putperestin yatağında
Çırılçıplak basılınca Azize
İnancı yeniden yaratabilme çabalarıyla çıkılan yolun
Hayat bariyerlerine tosladı Mesih

Yasaklanıverdi sonra zalimce
Aşkın karanlık gerçeğindeki erdem bilinci
İsyana
Bilge çığırtkan oldu Pazar meydanlarında şair
Ve
Şehvetle izledi
O
Şairin idamını en ön sıradan ferman sahibi Tanrı…


III)

(Bölüm itibarı ile aklım yeniden Çıplak Azizenin açlığına kaydı)

Korkma…
Bırak artık kendini ellerime!

Ağzında gevelediğin
Az pişmiş etteki kan kokusudur
Dudaklarına sabitlenme nedenleri gözlerimin
Bu yüzden
Derin nefesler alıyorum
Çene hizanda el ele tutuşmuş
Her damla kanın şuh salınımındaki davete

Hoşuma gidiyor
Başıboş gülüşlerinde
Acımasızca kalbimi parçalayan
Vahşi köpek dişlerin
Dahi
Amansız mengenesinde cisminin
Ruh hurdalarımı ezen
Güçlü azı dişlerin

Deliliğin sınırlarında seviyorum
Mağrur ışıltısıyla dünyamı aydınlatan
Ön dişlerindeki bilge tavşanı

Ya o döktüğün bebek gözyaşlarındaki saflıkları
Bir türlü atamadığın süt dişlerinin!


IV)

İnançsızlığımla doyur istiyorum karnını!

Kirli sakal suratım…
İflas etmiş karaciğerim…
Ve
Bilinci usturaya vurulmuş isyankar başım…

Çiğniyorken her bir zerremi doyumsuz iştahınla
Duy istiyorum
Ruh zeminimden yükselen tarifsiz hazzın
İsterik çığlıklarını

Tadımdan aldığın lezzet nirvanasında
Görgüsüzce
Dişle istiyorum
Tırnak aralarına sıkışmış kalıntılarını ruhumun

Parmakların dudaklarında konuşlansın!

(Yıldıray Kızıltan)

-Not-

“Korku, köleliktir.” Platon