hayrettin taylan



dindardım ,inancın mayınlara sarılı olduğu ara gelgeçlerde
beyaz zencilerin paryasındaydı bahtımın yalınç zamansızlığı
bizimle uyuyan uyumlu yasalarımız yoktu
sistemin horlamasıyla uykusu kaçmış diriliş bülbülüydüm
bu yüzden direnişin bel kemiğinde sızılı kanlarım birikir
bu yüzden dirilişe payidarlık tilmiziydim
bu yüzden bilincin kulesinde ariflik saatiydim
bu yüzden inancın gölgesinde sahip köküydüm


psikolojik semptomların sızısından süzülen sosyojik beyazım
sistemin kirli süzgecinden süzülmüş karakter timsaliyim
temellerimin duruşmasında timsahlar var
batık medeniyet kıyısında beni’ benden yiyen
bu yüzden mutlağın ankası gibi dirildim aştım Kafları

doğruyu geçtik, doğru yok
eğrinin eğretilemesinde benzetilen huyumla çıktım kültür çatısına
ezelimi gördüm evvelime kadar dolu
bunca benzerim arasında ben yok
bunca ezelim arasında ben’den yok
bu yüzden beyaz Türklerin sülüklerine maşa ve mazi olamazdım
bu yüzden yüzyılın diriliş yüzünde yüzdüm inançlıca


son yazılmış sonumuzun ansiklopedisinde varlığımıza kadar yazılıydık
ilk insan gibi duruyorduk bilginin ucunda
ikra diyordu ilk emir
ilk gibi elif
son gibi bir’e müptela azizlik diliydik

son bir sen gerekti, sinemin açılışı için
kıyametin iklimsin bende..
kıymetin mevsimisin sevdamda
karakterin kıtlık Kıtmirisin mistik algılar mağarasında
bereketin umud güneşin , imkanın her zerresinde
mutlakıyetin dizinde büyüyen uyanış iklimiydim
hakaniyetin kevserine akan damlalarımla azizdim
o’kuldum / kendimi bilmeyi öğrenip kendime geçiyordum