Bu Ölen İnsanlıktı Yavrumİdam Gelsin, Eylül’ler ölmesin Hayrettin Taylan koşma, yorulursun ,terlersin yavrum sarılmaya kıyamadığım melek yüzlüm saçlarını okşarken huzur bulduğum ceylanım sen melekliğin adıyken,kirli eller ,emeller nasıl dokunur de hele! anacığın bu acıyı nasıl unutur her çocuk,sen olacak, acın bin kez katlanacak de hele! cennetinde rahat mısın yavrum gözyaşlarım okyanus, derdim dağ, sensiz ölüyüm yavrum sabrın yeşerdiği, duanın filizlendiği demdeyim yavrum cennetinde bana yer ayırmışın gördüm yavrum de hele! insanlığın kaybolduğu bu yalan dünyadan uzak olmak nasıl bu şeytanların dostlarıyla yana yana yaşamak yoruyor yavrum hıncımdaki atomların ucuna bağlı idam derstir, şarttır yavrum aklıma düşüyorsun, parçalanıyor yüreğim kırık bir mazi yapışıyor yarama paramparça zamanlara sarıyor derdimi kanıyor ana yüreğim anılarının küllerinde kayboluyor direncim bir anne ağlıyor, tüm dünyanın tepkisi çığken ağlamak da yoruluyor yavrum acı da geçer, bu şeytanlara acımak geçmez yavrum hıncımdaki atomların ucuna bağlı idam derstir, şarttır yavrum de hele! kelimeler dilimde suskunken anlar mısın paramparça anne yüreğini bir melek kütüphanesinde okunur mu sevgin, acın, betimlenmez ölümün acın yüreğimde tohum serpip yemyeşillikler yaratırken de hele! bir ana ne yapar sensiz bu nasıl acıdır ki silinmiyor,satılmıyor, atılmıyor can yavrum acı da geçer, bu şeytanlara acımak geçmez yavrum hıncımdaki atomların ucuna bağlı idam derstir, şarttır yavrum |