hayrettin taylan




1.
duanın içinde buluştuğumuz zamanın adılıyım
yar’dın , ser’din, bir’e kıyı, elif’e hicretin adıydın
usuma, ruhuma, duyularıma usulca inen nurdun
içten içe bir ben’din

2…

umursamayışın biten umuruna yetişen uğur böceğiyim
gece gibi,yıldız gibi, ay gibi kendime yakın ışıklarla sendeyim
kaknusun çıkardığı üç yüz altmış ses gibi sesine ulanırım
kaçışın kopuşunda, kopuşun açısında, duruşun durumundayım
beklemenin ekmeğinde kızaran tat gibi adındayım
yorulmayan zamanın ilacı, geçmeyen anın atlasındayım
nefesim renkleniyor
nefsim gökkuşağı
hevesim aşk küresi
ve benliğim dünyanın ucu
öylece sevmeye, seni sevmeye bağlılık adılıyım
öylece bir, öylece bir ‘e yakın iki’miz vardı

3…
affıma kadar açılmış ar’afın çiçeğiydin
arın arısıydım, b’al kadar yakındım cemalinin sunusuna
slaytı gözlerinde başlayan mistik bir seyrin sahnesiydin
bitmeyen sonların mizanında tartıyordun sevgimizi
ebedin yazgısı, ezelin yazı, yaşanırlığın ilklerindeydi her şeyimiz
bu yüzden huzurun ilk hali gibi öylece kaldık sevmeye
bu yüzden yaratılmış ilk insan gibi öylece şaştık yaşamaya
bu yüzden ol dediği her şeyin oluruna İsmail oldum
bu da yeterdi yaşamaya, yazmaya