Her yerimiz kanıyorHer yerimiz kanıyor Zulmetme külfet etme sus bu kadarı yeter hüsranıma mil çekme sürme sevdaya leke kanatma hicranımı sus sus bu kadarı yeter yağma edilmiş şehrim her yanım müstemleke çok ta konuşmuyorsun zehir her dediğin söz zehir konuştuğun da alev püskürüyorsun yaşları dinmiyor hiç gözüm sanki arazöz çelme takıp düşürüp bırakıp gidiyorsun bahçemdeki her çiçek şimdi kapkara oldu çemen sarardı tümden baltalandı ağaçlar daha bağ bozulmadan üzüme dolu vurdu duman duman dağlarım bozkır oldu yamaçlar sanki öl öl diyordu hüzünlü bir rapsodi çığlar isabet etti altında kaldım imdat nasıl bir yaşam ki bu nasıl bir trajedi sanki derdim az benim sen de üzerine kat kessen akmaz ki kanım bin yerinden yaralı besmeleyle çıkmıştım yol vermiyor şu hayat hangisini söylesem kırk yerinden yamalı ne köy kaldı ne şehir hasta oldu memleket her yerimiz kanıyor heyhat ki gülüm heyhat 3/Ekim/2012/Çarşamba/Bodrum Yüksel Nimet Apel |
vakitsizliğimden pek giremedim siteye bir ara, özlemişim şiirlerini, okuyup,yorumlamayı...
garip bir tılsımı vardı şiirin,
hüznüyle insanı içine katan...
ne çok beğendim ve ne çok güzeldi...
ömrüne, yüreğine, kalemine bereket Nimet teyzecim...
daima sevgimle ve saygımla, selamlar olsun...