Diline pranga vur gönlünü yarene aç
iki günlük dünyada insan insana muhtaç

neye yarar ki söyle
ahh azizim Leylâ
o izim şu bu izim

eyy gözleri elâ
eyy başıma belâ
vahşi çiçeğim

aziziim Leylâ

gördüğün gibi imgelerim yalınayak
kelimelerimin ucu yanık

bir üşümedir tutar beni
senin yalnızlığını düşününce

yazmaktan korkuyorum güzelliğini
(tutuklarlar diye yüzündeki tebessümünü
adın gül olmasa da gül yine Leylâ)

takarlar kulağına demirden bir küpe
sığınmacı giydirip kimliğine
sürerler seni kendinden
aldırmazlar göz yaşlarına
bu kanı donmuş insanlar
yollarlar seni sınır dışı ederler
azizim azizem Leylâ


belki de kimbilir ha
memleketin Üsküp’e

sevinirsin bilirim
dersin bu da sürgün mü
(yardan ayrılması olmasa)
dersin ki bu mu sürgün
ayrılmanın hüznüyle üzgün
üzgün düşerken yola

sakın bir yere ayrılma
diline pranga vur
gönlünü yarene aç
neye yarar ki söyle
o izim şu bu izim

Leylâm azizim
bekle beni
belki bir gün
belki bir gün ben de gelirim

2/Eylül/2012/Pazar/Bodrum

Yüksel Nimet Apel