İstanbulun acıyla, umutla, sevinçle çizilen sosyal, kültürel, toplumsal topografyasını öylesine güzel çizmişsinizki etkin, yalın, sehl-i müsteni denilen kolayca yazılıverdiği sanılan ama yazmaya çalışıldığında yazılamayacak şekliyle.Duygu yüklü aktarımıyla duyuşunu ve ruhunu okuruna öyle güzel yansıtıyordu ki eser anlatamam.

Şiirimizin tamamı İstanbul ve geçmişinde yaşananlara, bugünlere yansıyan yönleriyle birlikte yekün olarak İstanbul' da geçen bir ömrün betimlemesi izleği üzerine kurulmuş. Şiirimizin öznesi, geçmişe duyulan bazen özlem bazen şikayet bazlı çağrışımsal olguyu zihinsel yoğunlaşmayla insani özü ayaklandıran bir şiirsel bir ezgi gibi sunmuş bizlere. Ayrılıklar, aykırılıklar, insanı ve doğasını dengeleyen hassas bir dengenin halkalarındaki onarılma kırıklığı bizlere aşina olduğumuz sesle, bizden olan bir sesle, içimiz olan sesle duyurmuş.


Farkına varamadığımız duyarlılıkları, göremediğimiz incelikleri gösteren olarak şiirin bu örneğinde olduğu gibi asaletine nasıl boyun bükülmez.Nasıl eğilinmez ki önünde.



Hele ki yukarıda da okuduğumuz bu yönlerinin yanı sıra sayın hocamın aliterasyon, asonans ve dize içi kafiyelerle oluşturduğu sessel müzikalite de eklenince ortaya duygunun ve aklın ezgisele dönüşmüş en başat görgüsü olarak gönlümüze seriliverişi yok mu işte budur bizleri en çok şiire bağlayan, şiirsiz bir ömrü hiçe saydıran.



Ezgisel dedim..lütfen yanlış anlaşılmasın şiir;anlam olduğu kadar anlatımı da kapsar.Ki anlatım da ne çok kollara ayrılır kendi içinde.Bu kollardan en güçlüsü bence sesdir.Sesin sağladığı ezgidir.



Şiirin kendiliğinden oluşmuş gizli müziğidir ses. Belleğimizde unutmadığımız şiirler söz olarak anımsanmasalar da yada bir şekilde zaman içinde kayıplara uğramış olsa da en çok ezgisel yanı yıllara titreşimsel olarak kalır.


Bu anlamda bunun önemini bilen, bilinçli bir şekilde uygulamış ola usta şairimizin gözüne gözüne kör gözüne demeden, incelikli bir şekilde kullanmış olduğu bu yetisi içinde ayrıca kendilerini tebrik etmek istiyorum. Hepimiz bunun farkındayız ama pek azımız nitelikli olarak kullanabiliyoruz malesef.Bu da bambaşka bir yönü işte şiirin.

Şiirimizin sessel akustiğine baktığımda,


genelde ince ünlülerden kalın ünlülere doğru bir seyreyleşin yoğunlukta olduğunu ara ara asonanslarla bunun tersine çevrildiğini görmekteyiz.

Bu itibarla hüznün daha ağır bastığı, zaman zaman gerek biçimsel kaygılarla gerekse heyecanın patlaması ara ara sevinçlerin anarak duyumsanmasıyla şiirin ana duygusuna uygun bir tempoda ilerlediğini görmekteyiz.


Ör / Ben İstanbul çocuğuyum / e iau ouuu
bu şehirde tohumlarım atılmış, / u eie / ouaı / aıı
bu şehir katlanmış sancılarıma / ueiaaıaıaıa

bütün hesaplarım buna göre / üü eaaı uaöe
çoşmuşum kimi zaman /ouuiiaa

oturtmuşlar yerime/ ouuaeie
parmakla işaretlemişler / aaaiaeeie

gizemli akşamların / iei aaaı
büyüsüyle tütsülenmiş / üüüüe üüei
ölmezlerden gördüm / öeee öü



Sözcük seçimlerinde ise sayın şairimizin, hem eski, hem yeniyi birlikte harmanlayarak laboratuvar çalışması yaptığını görmekteyiz.

Şiir ki sözcüklerin sarraflığının sergilendiğidir.Şair ki bu işçiliği yapandır .Etkili imgeleriyle, sözcüklerin gerek çağrışımsal, gerekse gerçek anlamsal değerleriyle şiire biad eylendiği nitelikli bir eserdi .


Kalbi tebriklerim her yönüyle şiiri bilen, ciddiye alan yetkin kaleminize ve yön veren yüreğinizedir.


Selam ve en derin saygılarımla.

Ben de küstüm Hocam..

Devrim deyip kardeşi kardeşe kıydırana
Düşündüğüm için hapse atılmaya
açım deyip baklava çalan çocuğu yıllarca hapis yatırıp
ayakkabı kutularını doldurup suçsuzl bulunanlara
ilaç niyetine verilen şekerlere
adalet var deyip adaleti incecik bir urgana asanlara
ben de küstüm.