Defalarca başa dönüp
Yeniden izlemek istediğim
Çok güzel bir filmdi çocukluğum
Ve tıpkı bir kitap ayracı gibi
İkiye ayırırdı hayatımı
Çocukluğum ve sonrası…

Fildişindendi saraylarım
Şimdi çürümeye yüz tutmuş ahşaptan
Artık cümleler değil
Sessizlik kuruyor sözcüklerim

Lastik papuçlarımla koştuğum o yollar
Denize çıkmıyor
Çok eskiden kalmış
Yıllar sonra yeniden duyduğumda
Geçmişi bana taşıyan bir şarkı
Karmaşık patikalarda kaybolup
Köşe başında evime kavuşmak
Ç O C U K L U Ğ U M…

Eksik vedalarla ayrıldım
İstemeden
Hem de hiç istemeden
Yarım merhabalar var dilimde şimdi
Erişilmez galaksilerde

Oysa
Masumiyetin bütün çıkmaz sokaklarını
Ezbere bilirdim
Şimdi
Geniş caddelerinde kayboluyorum
Yaşanmışlıkların

Bir daha hiç giyemeyeceğim lastik papuçlarım
Annemin diktiği basma fistanım
Dedemin bayram harçlığı, on kuruş

(Paralar kazandım kendime yetecek
Yetmedi on kuruş kadar)

Rengarenk uçurtmalar gibi
Özgürdüm
Köyün tozlu yollarında

Belleğime kazınmış
Renkler
Kokular
Işıklar
Kaybolmuş hayatın içinde
Unutulmaz anılar…

Ne zaman bir çocuk sussa içimde
Gece susar, yıldızlar susar
Hüzünlerini döker üstüme
Yeni köprüler kurmaya çalışırım
İhmal edilmiş çocukluğumdan

Varsın horoz şekerimin tadı kalmasın
Çiçekleri solsun basma fistanımın
Bayramlar eski bayramlar olmasın
Annem örmesin saçlarımı bin bir özenle
Ben yine de
“ Hâlâ saklıyorum
Yastığımın altında
Mavi lastik papuçlarımı…”